Laureaci Statuetki Złotego Hipolita
Ksiądz Prałat Jan Stanisławski
Ksiądz Prałat Jan Stanisławski - urodzony 20.10.1935 roku w Zaniemyślu. Wybuch wojny, okupacja hitlerowska, kształtowały wczesne lata. Ojciec przebywał w niewoli niemieckiej, matka z sześciorgiem dzieci. Doświadczył głodu i lęku. Mając siedem lat, musiał podjąć naukę w niemieckiej szkole, dla polskich dzieci. Wyzwolenie roku 1945 poprzedziła ucieczka Niemców, oraz przybycie żołnierzy radzieckich. Obydwa te wydarzenia nacechowane były dramatycznymi przeżyciami. Był styczeń 1945 roku. W lutym otwarto polską szkołę oraz kościół, który w czasie wojny, zamieniony był na magazyn. Naukę kontynuował, już w polskiej szkole, przy wybitych oknach i bez jakichkolwiek przyborów szkolnych. Kościół i szkoła, stanowiły dla niego nowe rzeczywistości.
W kwietniu 1946 roku rodzice przeprowadzili się na Dolny Śląsk na tzw. Ziemie Odzyskane do Strzelina. Przystąpił tam do I Komunii Świętej i bierzmowania, oraz kontynuował naukę w klasie trzeciej. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej, rozpoczął naukę w zakresie szkoły średniej w Niższym Seminarium Duchownym w Żaganiu, a ukończył w Niższym Seminarium Duchownym w Wolsztynie. Były to szkoły o wysokim poziomie edukacyjnym. Egzamin maturalny zdał w 1954 roku. Maturę (ze względów na sytuację polityczną) zobowiązany był powtórzyć, przed Państwową Komisją w II Liceum Korespondencyjnym w Poznaniu.
Studia filozoficzno - teologiczne odbył w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu, zakończone święceniami kapłańskimi 26 maja 1960 roku, przyjętymi w katedrze poznańskiej z rąk Księdza Arcybiskupa Antoniego Baraniaka - Metropolity Poznańskiego.
Na pierwszą placówkę (wikariat) zostałe skierowany do Ujścia n/Notecią Był to czas ograniczanej systematycznie działalności Kościoła i wrogiego nastawienia do jego misji. W 1962 roku popadł w konflikt z władzami Polski Ludowej. Rozpoczęła się bowiem akcja, zaczęta już w 1951 roku, a przerwana w 1956 - likwidacji zakonów żeńskich. W Ujściu, wyrzucono z pracy trzy siostry zakonne z Ośrodka Zdrowia oraz Ambulatorium działającego przy Hucie Szkła. Nadto, pod groźbą eksmisji, powiększono (podwojono) siostrom opłaty dzierżawne za użytkowane pomieszczenia, mimo że budynki były własnością kościoła.
W 1964 roku, został skierowany na studia pedagogiczne na Katolicki Uniwersytet Lubelski. Po ich ukończeniu, został zaangażowany jako ojciec duchowny w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. W tym czasie, równocześnie rozwijał się w Archidiecezji Poznańskiej ruch oazowy, oficjalnie nazwany "Światło Życie". W licznych parafiach Archidiecezji odbywały się w czasie wakacji rekolekcyjne oazy, które spotykały się z brutalnymi szykanami ówczesnej władzy. Mimo to, młodzież żywiołowo brała udział w tym ruchu. Za działalność na rzecz ruchu oazowego, skazano Prałata, razem z proboszczem z Dębna, przez Kolegium Orzekające w Jarocinie i wymierzono najwyższą karę finansową w kwocie 5.000,- złotych.
W 1977 roku Ksiądz Arcybiskup Antoni Baraniak mianował go proboszczem parafii archikatedralnej w Poznaniu.
W roku 1986 został skierowany przez księdza Arcybiskupa Jerzego Strobę, do pracy duszpasterskiej, jako proboszcz parafii św. Floriana w Chodzieży. W działaniu duszpasterskim zarówno w Poznaniu, jak i Chodzieży, opierał się zgodnie z zaleceniami Soboru Watykańskiego II, na 35 osobowej Radzie Duszpasterskiej, co było novum w Archidiecezji.
Po 11 latach pracy w Chodzieży, został powołany do Kurii Metropolitalnej w Poznaniu jako Wikariusz Biskupi, odpowiedzialny za permanentną formację kapłanów Archidiecezji Poznańskiej. W tym czasie zostałem włączony do Kapituły Katedralnej jako kanonik gremialny, oraz wyniesiony do godności prałata Honorowego Jego Świątobliwości papieża Jana Pawła II, dziś świętego Jana Pawła II.
W 2010 roku, zgodnie z prawem kanonicznym przeszedł w stan spoczynku, (emerytura) z tytułem kanonika seniora.
W kwietniu 1946 roku rodzice przeprowadzili się na Dolny Śląsk na tzw. Ziemie Odzyskane do Strzelina. Przystąpił tam do I Komunii Świętej i bierzmowania, oraz kontynuował naukę w klasie trzeciej. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej, rozpoczął naukę w zakresie szkoły średniej w Niższym Seminarium Duchownym w Żaganiu, a ukończył w Niższym Seminarium Duchownym w Wolsztynie. Były to szkoły o wysokim poziomie edukacyjnym. Egzamin maturalny zdał w 1954 roku. Maturę (ze względów na sytuację polityczną) zobowiązany był powtórzyć, przed Państwową Komisją w II Liceum Korespondencyjnym w Poznaniu.
Studia filozoficzno - teologiczne odbył w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu, zakończone święceniami kapłańskimi 26 maja 1960 roku, przyjętymi w katedrze poznańskiej z rąk Księdza Arcybiskupa Antoniego Baraniaka - Metropolity Poznańskiego.
Na pierwszą placówkę (wikariat) zostałe skierowany do Ujścia n/Notecią Był to czas ograniczanej systematycznie działalności Kościoła i wrogiego nastawienia do jego misji. W 1962 roku popadł w konflikt z władzami Polski Ludowej. Rozpoczęła się bowiem akcja, zaczęta już w 1951 roku, a przerwana w 1956 - likwidacji zakonów żeńskich. W Ujściu, wyrzucono z pracy trzy siostry zakonne z Ośrodka Zdrowia oraz Ambulatorium działającego przy Hucie Szkła. Nadto, pod groźbą eksmisji, powiększono (podwojono) siostrom opłaty dzierżawne za użytkowane pomieszczenia, mimo że budynki były własnością kościoła.
W 1964 roku, został skierowany na studia pedagogiczne na Katolicki Uniwersytet Lubelski. Po ich ukończeniu, został zaangażowany jako ojciec duchowny w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. W tym czasie, równocześnie rozwijał się w Archidiecezji Poznańskiej ruch oazowy, oficjalnie nazwany "Światło Życie". W licznych parafiach Archidiecezji odbywały się w czasie wakacji rekolekcyjne oazy, które spotykały się z brutalnymi szykanami ówczesnej władzy. Mimo to, młodzież żywiołowo brała udział w tym ruchu. Za działalność na rzecz ruchu oazowego, skazano Prałata, razem z proboszczem z Dębna, przez Kolegium Orzekające w Jarocinie i wymierzono najwyższą karę finansową w kwocie 5.000,- złotych.
W 1977 roku Ksiądz Arcybiskup Antoni Baraniak mianował go proboszczem parafii archikatedralnej w Poznaniu.
W roku 1986 został skierowany przez księdza Arcybiskupa Jerzego Strobę, do pracy duszpasterskiej, jako proboszcz parafii św. Floriana w Chodzieży. W działaniu duszpasterskim zarówno w Poznaniu, jak i Chodzieży, opierał się zgodnie z zaleceniami Soboru Watykańskiego II, na 35 osobowej Radzie Duszpasterskiej, co było novum w Archidiecezji.
Po 11 latach pracy w Chodzieży, został powołany do Kurii Metropolitalnej w Poznaniu jako Wikariusz Biskupi, odpowiedzialny za permanentną formację kapłanów Archidiecezji Poznańskiej. W tym czasie zostałem włączony do Kapituły Katedralnej jako kanonik gremialny, oraz wyniesiony do godności prałata Honorowego Jego Świątobliwości papieża Jana Pawła II, dziś świętego Jana Pawła II.
W 2010 roku, zgodnie z prawem kanonicznym przeszedł w stan spoczynku, (emerytura) z tytułem kanonika seniora.
