Laureaci Statuetki Złotego Hipolita
prof. Władysław Górski
Uniwersytet Szczeciński w dniu 22 stycznia 2007 roku był miejscem znaczącego, choć kameralnego wydarzenia przekazania nestorowi polskich naukowców, zasłużonemu kombatantowi II wojny światowej, prof. dr Władysławowi Górskiemu nagrody Złotego Hipolita i dyplomu Godności Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej przyznanych Mu decyzją Kapituły Złotego Hipolita. Przekazania profesorowi Górskiemu nagrody dokonał w obecności zebranych przedstawicieli Uniwersytetu dyrektor biura Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego – mgr Edmund Dudziński. Poniżej prezentujemy sylwetkę dostojnego Laureata.
Profesor władysław Górski urodził się dnia 22 stycznia 1917 r. w Szymanowicach, powiat Pleszew ( południowa Wielkopolska). Maturę uzyskał we wzorcowym gimnazjum im. Sułkowskich w Rydzynie /k. Leszna, a magisterium prawa na Uniwersytecie Poznańskim w 1939 r. We wrześniu 1939 r. - choć niezdolny do służby wojskowej z powodu słabego wzroku (minus 3 dioptrie na obydwa oczy) oraz płaskostopia - zgłosił się na ochotnika do obrony kraju. Tak stał się żołnierzem. Prawdopodobnie jedynym na świecie, który walczył na wszystkich europejskich i bliskowschodnich frontach - na lądzie, na morzu i w powietrzu. Po wyrwaniu się z niewoli (ZSRR) przedostał się na Środkowy Wschód (Persja, Irak). W ramach Brygady Strzelców Karpackich walczył w latach 1940-42 na froncie północno-afrykańskim (m.in. obrona Tobruku, szarża pod Ghazala) w charakterze szeregowca piechoty liniowej. W latach 1943-45 na froncie włoskim, w ramach H Korpusu (m.in. Monte Cassino), na różnych szczeblach dowodzenia. Pod koniec wojny delegowany do Sztabu Generalnego Sprzymierzonych w Paryżu. Major rezerwy. Po demobilizacji jesienią 1946 r., w obliczu zasadniczego ryzyka, jako jeden z nielicznych, powraca do kraju, aby podjąć pracę naukową na powołanej właśnie w Szczecinie Akademii Handlowej. Od 1948 r. profesor kontraktowy, kierownik Katedry Prawa. W latach 1951-56 - dziekan Wydziału Transportu. Jednocześnie w latach 1950-54 kierownik Katedry Prawa Cywilnego na UMK w Toruniu. W roku 1958 docent, w 1965 prof. nadzwyczajny, w 1976 - zwyczajny. Po przejściu na emeryturę w 1987 r. pracuje nadal, na pół etatu, jako kierownik Katedry Prawa obsługującej dwa wydziały ekonomiczne, już w ramach Uniwersytetu Szczecińskiego. Doktor honoris causa tegoż Uniwersytetu (1993). Przedtem tytuł taki ofiarował mu Międzynarodowy Uniwersytet w Delaware (USA). Od 1997 pracuje na pełnym etacie, jako kierownik Katedry Prawa Gospodarczego na Bałtyckiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Koszalinie. Jako jedyny w historii tej uczelni uzyskał nagrodę naukową (w 1999 r.)
Jako naukowiec prof. Władysław Górski stanowi autorytet, uznany w kraju i za granicą, szczególnie jako twórca podstaw teoretycznych dwu dyscyplin: prawa transportowego oraz ubezpieczeń transportowych. Cały czas bierze czynny udział w pracach legislacyjnych. Ogłosił drukiem ponad 450 pozycji naukowych (w 8 językach), a ponadto 3 książki o charakterze autobiograficznym : „Żołnierskim szlakiem przez Tobruk i Monte Casino" (1991), „Moja droga do Szczecina" (1993) oraz „W mundurku i w mundurze przez Świat (1998).
Figuruje w wydawnictwie „Kto jest Kim w Polsce" (1984, 4 wyd. 2001), „Złota księga nauki polskiej" (1997) i „Współcześni uczeni polscy” (2000). Uniwersytet Szczeciński wydał dwie księgi pamiątkowe ku jego czci, mianowicie w 1987 oraz w 1993 r. Profesor Górski jest związany stałymi więzami przyjaźni i naukowymi ze środowiskiem poznańskim.
Międzynarodowe Centrum Biograficzne w Cambridge ujęło jego osobę w publikacji pt. „ Who is who in Education" (1987), a w 1989 r. zaliczyło go do grona 500 czołowych osobistości na świecie. Amerykański Instytut Biograficzny w Raleigh (USA) przyznał mu prestiżowy tytuł „Człowieka Roku 1990". W latach 1982-88 piastował godność prezesa Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, afiliowanego przy PAN. W tym charakterze walnie przyczynił się do powołania Uniwersytetu Szczecińskiego.
Utrzymuje stałe stosunki z oddziałami wojska, stacjonującego w Szczecinie i poza Szczecinem. W roku 2001 otrzymał tytuł „Honorowego Żołnierza 12 Dywizji" oraz honorową buławę. W 1996 r. został „ojcem chrzestnym" sztandaru jednego z pułków tej dywizji.
Utrzymuje stosunki z licznymi szkołami w Szczecinie i poza nim. Za jego sugestią Szkoła Podstawowa w Tomicach (właściwa dla jego miejsca urodzenia) przyjęła dumne miano Obrońców Tobruku, a on jest „ojcem chrzestnym" jej sztandaru. W roku 1995 przyznany mu został tytuł „ Honorowego Obywatela" gminy Gizałki (właściwej dla jego miejsca urodzenia).
Odznaczenia wojskowe
M.in. Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Monte Cassino oraz brytyjskie: Africa Star, Italy Star, World War Star, Tobruk Siege i inne. Za zasługi dla obronności kraju - krzyż brązowy 2 razy, srebrny-1 raz.
Odznaczenia cywilne
Złoty Krzyż Zasługi (1954), Krzyż Kawalerski OOP (1965), Krzyż Komandorski OOP (1987), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1993), Złota Odznaka Gryfa Pomorskiego, Zasłużony dla Miasta Szczecina, Zasłużony dla Województwa Koszalińskiego, Zasłużony dla Województwa Gorzowskiego, Zasłużony Pracownik Morza i in.
Opracowano na podstawie notatek własnych profesora Władysława Górskiego oraz dostępnej biografii - A. G.
Profesor władysław Górski urodził się dnia 22 stycznia 1917 r. w Szymanowicach, powiat Pleszew ( południowa Wielkopolska). Maturę uzyskał we wzorcowym gimnazjum im. Sułkowskich w Rydzynie /k. Leszna, a magisterium prawa na Uniwersytecie Poznańskim w 1939 r. We wrześniu 1939 r. - choć niezdolny do służby wojskowej z powodu słabego wzroku (minus 3 dioptrie na obydwa oczy) oraz płaskostopia - zgłosił się na ochotnika do obrony kraju. Tak stał się żołnierzem. Prawdopodobnie jedynym na świecie, który walczył na wszystkich europejskich i bliskowschodnich frontach - na lądzie, na morzu i w powietrzu. Po wyrwaniu się z niewoli (ZSRR) przedostał się na Środkowy Wschód (Persja, Irak). W ramach Brygady Strzelców Karpackich walczył w latach 1940-42 na froncie północno-afrykańskim (m.in. obrona Tobruku, szarża pod Ghazala) w charakterze szeregowca piechoty liniowej. W latach 1943-45 na froncie włoskim, w ramach H Korpusu (m.in. Monte Cassino), na różnych szczeblach dowodzenia. Pod koniec wojny delegowany do Sztabu Generalnego Sprzymierzonych w Paryżu. Major rezerwy. Po demobilizacji jesienią 1946 r., w obliczu zasadniczego ryzyka, jako jeden z nielicznych, powraca do kraju, aby podjąć pracę naukową na powołanej właśnie w Szczecinie Akademii Handlowej. Od 1948 r. profesor kontraktowy, kierownik Katedry Prawa. W latach 1951-56 - dziekan Wydziału Transportu. Jednocześnie w latach 1950-54 kierownik Katedry Prawa Cywilnego na UMK w Toruniu. W roku 1958 docent, w 1965 prof. nadzwyczajny, w 1976 - zwyczajny. Po przejściu na emeryturę w 1987 r. pracuje nadal, na pół etatu, jako kierownik Katedry Prawa obsługującej dwa wydziały ekonomiczne, już w ramach Uniwersytetu Szczecińskiego. Doktor honoris causa tegoż Uniwersytetu (1993). Przedtem tytuł taki ofiarował mu Międzynarodowy Uniwersytet w Delaware (USA). Od 1997 pracuje na pełnym etacie, jako kierownik Katedry Prawa Gospodarczego na Bałtyckiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Koszalinie. Jako jedyny w historii tej uczelni uzyskał nagrodę naukową (w 1999 r.)
Jako naukowiec prof. Władysław Górski stanowi autorytet, uznany w kraju i za granicą, szczególnie jako twórca podstaw teoretycznych dwu dyscyplin: prawa transportowego oraz ubezpieczeń transportowych. Cały czas bierze czynny udział w pracach legislacyjnych. Ogłosił drukiem ponad 450 pozycji naukowych (w 8 językach), a ponadto 3 książki o charakterze autobiograficznym : „Żołnierskim szlakiem przez Tobruk i Monte Casino" (1991), „Moja droga do Szczecina" (1993) oraz „W mundurku i w mundurze przez Świat (1998).
Figuruje w wydawnictwie „Kto jest Kim w Polsce" (1984, 4 wyd. 2001), „Złota księga nauki polskiej" (1997) i „Współcześni uczeni polscy” (2000). Uniwersytet Szczeciński wydał dwie księgi pamiątkowe ku jego czci, mianowicie w 1987 oraz w 1993 r. Profesor Górski jest związany stałymi więzami przyjaźni i naukowymi ze środowiskiem poznańskim.
Międzynarodowe Centrum Biograficzne w Cambridge ujęło jego osobę w publikacji pt. „ Who is who in Education" (1987), a w 1989 r. zaliczyło go do grona 500 czołowych osobistości na świecie. Amerykański Instytut Biograficzny w Raleigh (USA) przyznał mu prestiżowy tytuł „Człowieka Roku 1990". W latach 1982-88 piastował godność prezesa Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, afiliowanego przy PAN. W tym charakterze walnie przyczynił się do powołania Uniwersytetu Szczecińskiego.
Utrzymuje stałe stosunki z oddziałami wojska, stacjonującego w Szczecinie i poza Szczecinem. W roku 2001 otrzymał tytuł „Honorowego Żołnierza 12 Dywizji" oraz honorową buławę. W 1996 r. został „ojcem chrzestnym" sztandaru jednego z pułków tej dywizji.
Utrzymuje stosunki z licznymi szkołami w Szczecinie i poza nim. Za jego sugestią Szkoła Podstawowa w Tomicach (właściwa dla jego miejsca urodzenia) przyjęła dumne miano Obrońców Tobruku, a on jest „ojcem chrzestnym" jej sztandaru. W roku 1995 przyznany mu został tytuł „ Honorowego Obywatela" gminy Gizałki (właściwej dla jego miejsca urodzenia).
Odznaczenia wojskowe
M.in. Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Monte Cassino oraz brytyjskie: Africa Star, Italy Star, World War Star, Tobruk Siege i inne. Za zasługi dla obronności kraju - krzyż brązowy 2 razy, srebrny-1 raz.
Odznaczenia cywilne
Złoty Krzyż Zasługi (1954), Krzyż Kawalerski OOP (1965), Krzyż Komandorski OOP (1987), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1993), Złota Odznaka Gryfa Pomorskiego, Zasłużony dla Miasta Szczecina, Zasłużony dla Województwa Koszalińskiego, Zasłużony dla Województwa Gorzowskiego, Zasłużony Pracownik Morza i in.
Opracowano na podstawie notatek własnych profesora Władysława Górskiego oraz dostępnej biografii - A. G.
