Laureaci Statuetki Złotego Hipolita
Lech Wałęsa
Lech Wałęsa (ur. 29 września 1943 w Popowie) - polski polityk i działacz związkowy. Współzałożyciel i pierwszy przewodniczący „Solidarności”, opozycjonista w okresie PRL. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1990-1995. Człowiek roku 1981 według magazynu „Time” oraz laureat Pokojowej Nagrody Nobla (1983). W latach 1961-1967 pracował jako elektryk oraz konserwator urządzeń elektrycznych w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Łochocinie. W 1967 r. został zatrudniony jako elektryk okrętowy w Stoczni Gdańskiej im. Lenina.
W grudniu 1970 r. był jednym z przywódców strajku w Stoczni, wchodząc w skład Komitetu Strajkowego. Miesiąc później wszedł w skład rady oddziałowej związku zawodowego metalowców oraz został społecznym inspektorem pracy. Brał udział w rozmowach pracowników Stoczni Gdańskiej z pierwszym sekretarzem KC PZPR Edwardem Gierkiem.
W 1976 r. został zwolniony z pracy za publiczną krytykę organizacji związkowych. Do 1980 r. zatrudniony był jako elektromechanik w Gdańskich Zakładach Mechanizacji Budownictwa ZREMB i następnie w Zakładzie Robót Elektrycznych Elektromontaż w Gdańsku. W 1978 r. zaangażował się w działalność Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Był członkiem redakcji „Robotnika Wybrzeża”, współpracował z Komitetem Samoobrony Społecznej KOR. W latach 70. był przesłuchiwany i zatrzymywany przez funkcjonariuszy SB.
W sierpniu 1980 r. brał udział w strajku w Stoczni Gdańskiej. Był członkiem Komitetu Strajkowego, a następnie stanął na jego czele. Po tym jak władze zgodziły się na główne postulaty Lech Wałęsa ogłosił decyzję Komitetu Strajkowego o zakończeniu protestu. Jeszcze tego samego dnia, po konsultacji m.in. z przedstawicielami innych zakładów pracy, ogłosił strajk solidarnościowy, a następnego został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego.
31 sierpnia 1980 r. z ramienia Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego podpisał z delegacją rządową pod przewodnictwem wicepremiera Mieczysława Jagielskiego gdańskie porozumienia sierpniowe.
Lech Wałęsa został przywrócony do pracy w Stoczni Gdańskiej. 17 września 1980 r. stanął na czele nowo utworzonej Krajowej Komisji Porozumiewawczej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. W 1981 r. został wybrany najpierw na przewodniczącego zarządu Regionu Gdańskiego, a następnie - na pierwszym Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku - na pierwszego przewodniczącego NSZZ „S”.
Prowadzony w latach 1980-1981 przez Lecha Wałęsę związek zawodowy przekształcił się w masowy ruch społeczno-polityczny, liczący w szczytowym okresie około 10 mln członków.
5 października 1983 r. Komitet Noblowski ogłosił decyzję o przyznaniu mu Pokojowej Nagrody Nobla.
Nagrodę w jego imieniu odebrała żona Danuta Wałęsa wraz z trzynastoletnim wówczas synem Bogdanem, gdyż przywódcy „Solidarności” władze PRL uniemożliwiły wyjazd do Oslo.
W 1986 r. Lech Wałęsa współtworzył Tymczasową Radę „S”, a rok później zakładał i stanął na czele Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. W 1988 r. brał udział w organizowaniu strajku w Stoczni Gdańskiej, gdzie w latach 1983-1990 formalnie był zatrudniony na stanowisku elektryka.
Wałęsa 31 sierpnia 1988 r. podczas spotkania z gen. Kiszczakiem osiągnął porozumienie w sprawie rozpoczęcia obrad rządu z opozycją w zamian za wygaszenie zorganizowanej przez „Solidarność” fali strajków. Rozmowy okrągłego stołu rozpoczęły się 6 lutego 1989 r., a zakończyły 5 kwietnia 1989 r. W ich wyniku możliwa była zmiana Konstytucji PRL i wybory parlamentarne w czerwcu 1989.
Komitet Obywatelski zdobył w wyborach w 1989 r. 99 ze 100 mandatów w Senacie i wszystkie z 35% pochodzących z wolnego wyboru miejsc w Sejmie. W sierpniu 1989 r. zorganizował spotkanie z przewodniczącymi ZSL i SD, zawiązując w Sejmie koalicję, która utworzyła następnie pierwszy powojenny niekomunistyczny rząd z Tadeuszem Mazowieckim jako premierem.
W przeprowadzonych w 1990 r. wyborach powszechnych wybrany został na Prezydenta RP. 22 grudnia 1990 roku złożył przed narodem przysięgę prezydencką.
Sprawował urząd do 22 grudnia 1995 r.
W 1991 r. odwiedził Watykan i Włochy, w Wyszehradzie rozmawiał z prezydentem Czechosłowacji i premierem Węgier, odwiedził Stany Zjednoczone i spotkał się z działaczami oraz przywódcami Kongresu Polonii Amerykańskiej w Waszyngtonie, Chicago i wielu innych centrach Polonii. Jako pierwszy w historii prezydent Polski złożył wizytę w utworzonym po drugiej wojnie światowej Izraelu.
W 1992 r. był w Strasburgu z wizytą w Radzie Europy. W też roku podpisał Małą Konstytucję.
W 1993 r. był inicjatorem założenia Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform. W maju 1993 r. rozwiązał Sejm i Senat wskutek uchwalenia wotum nieufności dla rządu Suchockiej
W 1995 r. założył pozarządową organizację Fundacja „Instytut Lecha Wałęsy”.
W 1997 r. utworzył partię polityczną Chrześcijańska Demokracja III Rzeczypospolitej Polskiej i został jej przewodniczącym. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku jego ugrupowanie poparło Akcję Wyborczą Solidarność, która odniosła zwycięstwo. W 2000 roku został honorowym przewodniczącym stworzonej przez siebie partii.
Lech Wałęsa z tytułu wyboru na urząd Prezydenta RP stał się kawalerem, wielkim mistrzem orderu i przewodniczącym kapituł Orderu Orła Białego oraz Orderu Odrodzenia Polski.
Został także uhonorowany wieloma orderami i odznaczeniami zagranicznymi.
18 listopada 2009 r. odebrał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Poznania.
Otrzymał 15 doktoratów honorowych.
Za działalność dla dobra publicznego, dobrosąsiedzkich stosunków i pokoju Lech Wałęsa został odznaczony przyznaną przez Zarząd Krajowy Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Społecznego „Misja Pojednania” (powołanego w wyniku historycznego spotkania i pojednania się w 1993 obrońców Westerplatte i marynarzy z pancernika Schleswig-Holstein) Komandorię Missio Reconciliationis.
Pan Prezydent Wałęsa za swoją działalność publiczną w pełni zasłużył na godność Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej i Statuetkę Złotego Hipolita.
W grudniu 1970 r. był jednym z przywódców strajku w Stoczni, wchodząc w skład Komitetu Strajkowego. Miesiąc później wszedł w skład rady oddziałowej związku zawodowego metalowców oraz został społecznym inspektorem pracy. Brał udział w rozmowach pracowników Stoczni Gdańskiej z pierwszym sekretarzem KC PZPR Edwardem Gierkiem.
W 1976 r. został zwolniony z pracy za publiczną krytykę organizacji związkowych. Do 1980 r. zatrudniony był jako elektromechanik w Gdańskich Zakładach Mechanizacji Budownictwa ZREMB i następnie w Zakładzie Robót Elektrycznych Elektromontaż w Gdańsku. W 1978 r. zaangażował się w działalność Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Był członkiem redakcji „Robotnika Wybrzeża”, współpracował z Komitetem Samoobrony Społecznej KOR. W latach 70. był przesłuchiwany i zatrzymywany przez funkcjonariuszy SB.
W sierpniu 1980 r. brał udział w strajku w Stoczni Gdańskiej. Był członkiem Komitetu Strajkowego, a następnie stanął na jego czele. Po tym jak władze zgodziły się na główne postulaty Lech Wałęsa ogłosił decyzję Komitetu Strajkowego o zakończeniu protestu. Jeszcze tego samego dnia, po konsultacji m.in. z przedstawicielami innych zakładów pracy, ogłosił strajk solidarnościowy, a następnego został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego.
31 sierpnia 1980 r. z ramienia Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego podpisał z delegacją rządową pod przewodnictwem wicepremiera Mieczysława Jagielskiego gdańskie porozumienia sierpniowe.
Lech Wałęsa został przywrócony do pracy w Stoczni Gdańskiej. 17 września 1980 r. stanął na czele nowo utworzonej Krajowej Komisji Porozumiewawczej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. W 1981 r. został wybrany najpierw na przewodniczącego zarządu Regionu Gdańskiego, a następnie - na pierwszym Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku - na pierwszego przewodniczącego NSZZ „S”.
Prowadzony w latach 1980-1981 przez Lecha Wałęsę związek zawodowy przekształcił się w masowy ruch społeczno-polityczny, liczący w szczytowym okresie około 10 mln członków.
5 października 1983 r. Komitet Noblowski ogłosił decyzję o przyznaniu mu Pokojowej Nagrody Nobla.
Nagrodę w jego imieniu odebrała żona Danuta Wałęsa wraz z trzynastoletnim wówczas synem Bogdanem, gdyż przywódcy „Solidarności” władze PRL uniemożliwiły wyjazd do Oslo.
W 1986 r. Lech Wałęsa współtworzył Tymczasową Radę „S”, a rok później zakładał i stanął na czele Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. W 1988 r. brał udział w organizowaniu strajku w Stoczni Gdańskiej, gdzie w latach 1983-1990 formalnie był zatrudniony na stanowisku elektryka.
Wałęsa 31 sierpnia 1988 r. podczas spotkania z gen. Kiszczakiem osiągnął porozumienie w sprawie rozpoczęcia obrad rządu z opozycją w zamian za wygaszenie zorganizowanej przez „Solidarność” fali strajków. Rozmowy okrągłego stołu rozpoczęły się 6 lutego 1989 r., a zakończyły 5 kwietnia 1989 r. W ich wyniku możliwa była zmiana Konstytucji PRL i wybory parlamentarne w czerwcu 1989.
Komitet Obywatelski zdobył w wyborach w 1989 r. 99 ze 100 mandatów w Senacie i wszystkie z 35% pochodzących z wolnego wyboru miejsc w Sejmie. W sierpniu 1989 r. zorganizował spotkanie z przewodniczącymi ZSL i SD, zawiązując w Sejmie koalicję, która utworzyła następnie pierwszy powojenny niekomunistyczny rząd z Tadeuszem Mazowieckim jako premierem.
W przeprowadzonych w 1990 r. wyborach powszechnych wybrany został na Prezydenta RP. 22 grudnia 1990 roku złożył przed narodem przysięgę prezydencką.
Sprawował urząd do 22 grudnia 1995 r.
W 1991 r. odwiedził Watykan i Włochy, w Wyszehradzie rozmawiał z prezydentem Czechosłowacji i premierem Węgier, odwiedził Stany Zjednoczone i spotkał się z działaczami oraz przywódcami Kongresu Polonii Amerykańskiej w Waszyngtonie, Chicago i wielu innych centrach Polonii. Jako pierwszy w historii prezydent Polski złożył wizytę w utworzonym po drugiej wojnie światowej Izraelu.
W 1992 r. był w Strasburgu z wizytą w Radzie Europy. W też roku podpisał Małą Konstytucję.
W 1993 r. był inicjatorem założenia Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform. W maju 1993 r. rozwiązał Sejm i Senat wskutek uchwalenia wotum nieufności dla rządu Suchockiej
W 1995 r. założył pozarządową organizację Fundacja „Instytut Lecha Wałęsy”.
W 1997 r. utworzył partię polityczną Chrześcijańska Demokracja III Rzeczypospolitej Polskiej i został jej przewodniczącym. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku jego ugrupowanie poparło Akcję Wyborczą Solidarność, która odniosła zwycięstwo. W 2000 roku został honorowym przewodniczącym stworzonej przez siebie partii.
Lech Wałęsa z tytułu wyboru na urząd Prezydenta RP stał się kawalerem, wielkim mistrzem orderu i przewodniczącym kapituł Orderu Orła Białego oraz Orderu Odrodzenia Polski.
Został także uhonorowany wieloma orderami i odznaczeniami zagranicznymi.
18 listopada 2009 r. odebrał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Poznania.
Otrzymał 15 doktoratów honorowych.
Za działalność dla dobra publicznego, dobrosąsiedzkich stosunków i pokoju Lech Wałęsa został odznaczony przyznaną przez Zarząd Krajowy Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Społecznego „Misja Pojednania” (powołanego w wyniku historycznego spotkania i pojednania się w 1993 obrońców Westerplatte i marynarzy z pancernika Schleswig-Holstein) Komandorię Missio Reconciliationis.
Pan Prezydent Wałęsa za swoją działalność publiczną w pełni zasłużył na godność Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej i Statuetkę Złotego Hipolita.
