Aktualności

Jak dowiedzieliśmy się w poniedziałek, w dniu 28 lutego, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, pan Bronisław Komorowski powołał czterech wybitnych Polaków, wielce zasłużonych dla sprawy polskiej, dla demokracji, wolności i kultury, do Kapituły Orderu Orła Białego, najwyższego polskiego odznaczenia państwowego. Grono to stanowią: Władysław Bartoszewski, Aleksander Hall, Krzysztof Penderecki, oraz Henryk Samsonowicz.

Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego z wielką satysfakcją stwierdza, że w Kapitule Orderu Orła Białego od tej chwili zasiadają trzej laureaci nagrody Złotego Hipolita, najwyższego honorowego wyróżnienia Wybitnych Osobistości Pracy Organicznej: prof. Władysław Bartoszewski - Złoty Hipolit 2003, prof. Krzysztof Penderecki - Złoty Hipolit 2001, oraz prof. Henryk Samsonowicz – Złoty Hipolit 2008.

Wszystkim osobistościom powołanym do Kapituły Orderu Orła Białego serdecznie gratulujemy tego wyjątkowego wyróżnienia ich przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i życzymy satysfakcji z niezwykle prestiżowej i odpowiedzialnej działalności w Kapitule.

Poniżej prezentujemy w skrócie sylwetki Laureatów Złotego Hipolita, obecnie także Dostojnych Członków Kapituły Orderu Orła Białego:

Prof. Władysław Bartoszewski

Władysław Bartoszewski, ur. w 1922 roku. Historyk, publicysta, polityk. W latach 1940-1941 więzień obozu koncentracyjnego Oświęcim, żołnierz Armii Krajowej i od 1942 pracownik Biura Informacji i Propagandy (BIP) oraz Delegatury Rządu, w której wraz z W. Bieńkowskim prowadził referat żydowski. Współzałożyciel Rady Pomocy Żydom "Żegota". W latach 1942-1944 redaktor miesięcznika Prawda Młodych, uczestnik powstania warszawskiego w 1944 roku. W latach 1944-1945 sekretarz redakcji Biuletynu Informacyjnego. Członek "Nie", następnie Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Od 1946 roku członek PSL, współredaktor Gazety Ludowej, dwukrotnie więziony w latach1946-1948 i 1949-1954, od roku 1982 w redakcji Tygodnika Powszechnego. Wykładowca KUL i uniwersytetu latającego oraz uniwersytetów niemieckich w Monachium, Augsburgu i Eichstätt. Wielokrotnie występował przeciwko bezprawnym działaniom władz m.in. podpisując listy protestacyjne intelektualistów do rządu i sejmu PRL.

W latach 1990-1995 ambasador RP w Austrii, w latach 1995 oraz od roku 2000 minister spraw zagranicznych. W 2001 odznaczony Wielkim Krzyżem Orderu Zasługi RFN, za pracę na rzecz pojednania między Niemcami, Polakami i Żydami. Badacz dziejów wojny i okupacji, autor ponad 800 artykułów i książek m.in.: Warszawski pierścień śmierci 1939-1944 (1967), 1859 dni Warszawy (1974), Polskie Państwo Podziemne (1979), Na drodze do Niepodległości (1987).

Prof. Krzysztof Penderecki

Krzysztof Penderecki - kompozytor, dyrygent; prof. Akademii Muzycznej w Krakowie (1972 - 1987 rektor), dyr. filharmonii krakowskiej, Polskiej Orkiestry Kameralnej, członek Polskiej Akademii Umiejętności; inicjator i organizator festiwalu muzycznego w Lusławicach; w twórczości, podejmującej tematykę ogólnoludzką, stworzył indywidualny, choć ewoluujący język wypowiedzi muzycznej. Jego główne dzieła kompozytorskie to: Tren ofiarom Hiroszimy, De natura sonoris I-II, Pasja wg św. Łukasza, utwory orkiestrowe (symfonie, sinfonietty, Passacaglia, Rondo), koncerty (na skrzypce, altówkę, wiolonczelę), utwory kameralne (kwartety smyczkowe, Partita), wokalno-instrumentalne (Kosmogonia, Jutrznia, Magnificat, Polskie Requiem, Siedem bram Jerozolimy, Credo ), opery (Diabły z Loudun, Raj utracony, Czarna maska, Król Ubu).

Prof. Henryk Samsonowicz

Henryk Bohdan Samsonowicz polski historyk,urodził się 23 stycznia 1930 roku. Do 1939 r. ukończył III klasę szkoły powszechnej im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, podczas wojny kontynuował naukę w tejże szkole. W 1942 r. został członkiem Organizacji Harcerskiej, która jako jednostka pomocnicza została w 1944 r. wcielona do Armii Krajowej. W 1945 r. jako ekstern zdał „małą maturę”, naukę kontynuował w liceum im. Juliusza Słowackiego, które ukończył w 1947 r. Po złożeniu egzaminów wstępnych rozpoczął studia w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, pod kierunkiem m.in. Aleksandra Gieysztora, Witolda Kuli, Tadeusza Manteuffla, Stanisława Herbsta oraz jego mistrza i promotora Mariana Małowista. Magisterium uzyskał w 1950 r., doktorat – w 1954 r., w 1960 r. – habilitację, tytuł prof. nauk uzyskał w 1970 r. a prof. zwyczajnego – w 1980 r. Specjalizuje się w powszechnej historii społecznej i gospodarczej. Od 1951 r. jest członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego, w którym w latach 1978-1982 pełnił prezesurę. W latach 1976-1980 był dyrektorem Instytutu Historycznego, a w latach 1980-1982 rektorem tego Uniwersytetu.

Prof. Henryk Samsonowicz uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako przewodniczący „podstolika” nauki i edukacji. W latach 1989-90 był ministrem Edukacji Narodowej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Jest członkiem zwyczajnym PAN. W jego dorobku mieści się ok. 900 prac drukowanych, w tym 20 pozycji książkowych (m.in. Historia Polski do 1795 r., Miasta nadbałtyckie w XV wieku, Złota jesień polskiego średniowiecza, Miasta i mieszczaństwo w Polsce przedrozbiorowej.