Laureaci Statuetki Złotego Hipolita
Lech Konopiński
Lech Konopiński urodzony 16 marca 1931 w Poznaniu. Szkołę powszechną (podstawową) rozpoczął w 1938 w Poznaniu. Po wybuchu II wojny światowej został wraz z rodzicami i bratem wysiedlony do Warszawy, gdzie przebywał i uczył się na tajnych kompletach do 1944. W trakcie powstania warszawskiego (podczas którego zginął ojciec) wywieziono go z matką i bratem na roboty przymusowe do Niemiec. Po zakończeniu wojny powrócił do Poznania i kontynuował naukę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego; w 1950 zdał maturę, a następnie studiował na Wydziale Handlowym Wyższej Szkoły Ekonomicznej. Pracę magisterską (pod kier. profesora Zbigniewa Zakrzewskiego) napisał i obronił w 1956.
Lech Konopiński doktoryzował się na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie w 1973 obronił rozprawę pt. "Rynek lnu i konopi", uzyskując stopień doktora nauk ekonomicznych. Pracował jako asystent Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu (1955-1957), będąc jednocześnie współpracownikiem "Głosu Wielkopolskiego" (od 1956). W latach 1958-60 był sekretarzem redakcji tygodnika satyrycznego "Kaktus", a po jego likwidacji - w latach 1960-1965 - został publicystą rolnym "Gazety Poznańskiej".
Ogółem wydał ponad 60 książek oraz książeczek dla dzieci w ogólnym nakładzie 4,5 miliona egzemplarzy; Napisał ok. 600 tekstów piosenek dla czołowych polskich wokalistów (m.in. Anna Jantar, Krzysztof Krawczyk, Eleni, Piotr Kuźniak, Jerzy Grunwald, Danuta Mizgalska, Wiesława Orlewicz i inni), a także ponad 50 piosenek dla regionalnych kapel: "Zza Winkla", "Plewiszczoki", "Junki z Buku" i "Mechaniczna Pyra" ( głównie w gwarze wielkopolskiej).
Lech Konopiński zajmował się często eseistyką literacką. Współpracował z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, przygotowując "Dzieje śmiechu w prasie wielkopolskiej do 1945 roku" (w III tomie pracy zbiorowej pod redakcją prof. Marcelego Kosmana), uczestniczył w międzynarodowych konferencjach naukowych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, wygłaszając referaty na temat związków z Wielkopolską naszych wieszczów - Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego (prace publikowane w wydawnictwach Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk).
Od 1964 był Konopiński członkiem Związku Polskich Autorów i Kompozytorów ZAKR, kilkakrotnym członkiem jego władz naczelnych i przewodniczącym Oddziału Poznańskiego w latach 1978-1986. W tym okresie wspólnie z dyrektorem MGOK w Kostrzynie Wielkopolskim stworzył i współorganizował 30 "Biesiad Humorystów"; jubileuszowa 30. Biesiada odbyła się w 2007 roku. W imprezach tych uczestniczyła cała czołówka autorów i artystów polskiej estrady.
W Związku Literatów Polskich pełnił różne funkcje. Przez kilkadziesiąt lat był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej przy Zarządzie Głównym ZLP.
Lech Konopiński przełożył na język polski książki niemieckich autorów klasycznych bajek dziecięcych - Wilhelma Buscha i Heinricha Hoffmanna. Książki Lecha Konopińskiego przekładane były na języki obce, zwłaszcza - na niemiecki, rosyjski, japoński i wietnamski.
Lech Konopiński otrzymał wiele nagród literackich. Otrzymał też - Złoty Krzyż Zasługi (1977), Odznakę Honorową m. Poznania (1979), odznakę honorową "Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego" (1980), brązową odznakę "Za Zasługi dla Polskiej Filatelistyki" (1980) odznakę "Zasłużony Działacz Kultury" (1982), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985),Order Uśmiechu (2003), srebrny medal "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis" (2010) i wiele innych.
Lech Konopiński doktoryzował się na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie w 1973 obronił rozprawę pt. "Rynek lnu i konopi", uzyskując stopień doktora nauk ekonomicznych. Pracował jako asystent Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu (1955-1957), będąc jednocześnie współpracownikiem "Głosu Wielkopolskiego" (od 1956). W latach 1958-60 był sekretarzem redakcji tygodnika satyrycznego "Kaktus", a po jego likwidacji - w latach 1960-1965 - został publicystą rolnym "Gazety Poznańskiej".
Ogółem wydał ponad 60 książek oraz książeczek dla dzieci w ogólnym nakładzie 4,5 miliona egzemplarzy; Napisał ok. 600 tekstów piosenek dla czołowych polskich wokalistów (m.in. Anna Jantar, Krzysztof Krawczyk, Eleni, Piotr Kuźniak, Jerzy Grunwald, Danuta Mizgalska, Wiesława Orlewicz i inni), a także ponad 50 piosenek dla regionalnych kapel: "Zza Winkla", "Plewiszczoki", "Junki z Buku" i "Mechaniczna Pyra" ( głównie w gwarze wielkopolskiej).
Lech Konopiński zajmował się często eseistyką literacką. Współpracował z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, przygotowując "Dzieje śmiechu w prasie wielkopolskiej do 1945 roku" (w III tomie pracy zbiorowej pod redakcją prof. Marcelego Kosmana), uczestniczył w międzynarodowych konferencjach naukowych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, wygłaszając referaty na temat związków z Wielkopolską naszych wieszczów - Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego (prace publikowane w wydawnictwach Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk).
Od 1964 był Konopiński członkiem Związku Polskich Autorów i Kompozytorów ZAKR, kilkakrotnym członkiem jego władz naczelnych i przewodniczącym Oddziału Poznańskiego w latach 1978-1986. W tym okresie wspólnie z dyrektorem MGOK w Kostrzynie Wielkopolskim stworzył i współorganizował 30 "Biesiad Humorystów"; jubileuszowa 30. Biesiada odbyła się w 2007 roku. W imprezach tych uczestniczyła cała czołówka autorów i artystów polskiej estrady.
W Związku Literatów Polskich pełnił różne funkcje. Przez kilkadziesiąt lat był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej przy Zarządzie Głównym ZLP.
Lech Konopiński przełożył na język polski książki niemieckich autorów klasycznych bajek dziecięcych - Wilhelma Buscha i Heinricha Hoffmanna. Książki Lecha Konopińskiego przekładane były na języki obce, zwłaszcza - na niemiecki, rosyjski, japoński i wietnamski.
Lech Konopiński otrzymał wiele nagród literackich. Otrzymał też - Złoty Krzyż Zasługi (1977), Odznakę Honorową m. Poznania (1979), odznakę honorową "Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego" (1980), brązową odznakę "Za Zasługi dla Polskiej Filatelistyki" (1980) odznakę "Zasłużony Działacz Kultury" (1982), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985),Order Uśmiechu (2003), srebrny medal "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis" (2010) i wiele innych.
